I. Bulut'tu adı. masmavi koca iki İznik çanak gibi bakan gözlerine çok uyan bir isimdi bu. Priştine'de ayakkabıcı İsmail efendinin yedi çocuğundan dördüncüsü olarak ve bu gerçeği zerre kadar bilmeden, ebe Latife kadının her sene mi doğuracak bu karı diye biraz da öfkeyle anasının bacaklarının arasından çekip çıkartarak dünyaya getirdiği, silik, sümüklü, ağlak bir kız olarak doğmuş. adı Bulut olsun demiş Latife kadın bebeğin yüzünde iki büyük mavi leke gibi duran gözlerine bakarak.. hep dayak yemiş abilerinden. gözünün yaşı hiç dinmezmiş dayaktan. sebep, ya elbisesini arka bahçelerden vişne ya da mürdüm aşırırken lekelemesi ya da hınzırlık yapan mahalleli oğlanlara dantelli donunu göstermesi olurmuş. Oğlanlar sopanın ucuyla eteğini kaldırıp donunu kıkırdayarak incelerken, abilerinden biri elinde koca bi taşla koşarak gelir, oğlanları ana avrat söverek kovalar, buna da okkalı bir tokat yapıştırırmış. bir de üstüne evde annesinden ikinci posta dayak yermiş abisi gammazlayınca. gene ağlarmış, pısarmış, ama hiç sesi çıkmazmış ordan oraya savrulurken, sadece bakarmış kocaman mavileriyle.. usulca gider avludaki büyük tahta masanın altınasaklanırmış ikindiye kadar. saat beş olunca babası elinde yarı dolu bir fileyle çıkagelir, Bulutu saklandığı yerden çıkarır, ,tulumbanın suyuyla tuzlu gözyaşı ve tozdan yol yol olmuş yanaklarını yıkar sofraya oturturmuş. bir babası varmış onu dövmeyen o evde. yemek yerken gözgöze gelirlermiş bazen.. bir tek ona gülümsermiş Bulut.. Onüçüne ayak bastığı sene baharda bir gün aniden bir şey süzülmüş bacaklarından aşağı ılık ılık.. korkusundan deliye dönerek komşu Yula ablaya koşmuş. abla almış bunu içeri, su ısıtıp balinden aşağısını yıkamış bir güzel, temiz don giydirmiş, apış arasına da çarşaftan bozma kaynaya kaynaya delik deşik olmuş bir bez koymuş. Bulut biraz kasıklarının ağrısından biraz da korkuyla karışık mide bulantısıyla ilk cinsel bilgilerini almış Yula abladan. Ne demekmiş apışarasından kan gelmesi, gelince ne yapmak lazımmış, artık büyümüşmüş, kadın olmuşmuş, zar varmış orasında, her ay kan akacakmış o zarın deliğinden, delik küçükmüş ama evlenince kocasıyla yatacakmış o zaman büyüyecekmiş o delik, o zaman karnı hiç ağrımayacakmış..... Yula anlattıkça midesi daha çok bulanıyor, başı fırıl fırıl dönüyor, gözlerinin önü simsiyah oluyormuş. Zor kaçmış ordan eve, hemen kendini masanın altına atmış ama sığmıyormuş oraya artık hem kızıyormuş annesi gene üstün kirleniyor diye, geri çıkmış doğruca hamama girmiş soğuk suyu açmış bakraç dolunca buz gibi suyla orasını yıkamış, yıkamış .... Gece çok ateşlenmiş Bulut...ne yaptılarsa düşürememişler ateşini. Sabaha karşı şoför Cano’yu getirmiş babası. Battaniyenin arasında arka koltuğa yerleştirmişler Bulut’u doğru hastaneye götürmüşler. Doktor muayene etmiş, sırtını göğsünü dinlemiş, buz gibi elleriyle yeni kabaran memelerine dokunmuş Bulutun, ağzını açıp boğazına bakmış o zaman görmüş Bulut gencecik doktorun bal gözlerini, incecik bıyıklarını, gamzeli çenesini... ateşten zor açabildiği kocaman mavi gözleriyle o an orda sevmiş onu... zatürre demiş doktor, hemen hastaneye yatırmışlar. Deliye dönmüş Bulut sevinçten. Daha çok görebilecekmiş doktoru, bal gözlerini, gülümseyen dudaklarını.... babası her akşam dükkanı kapatır, elinde ya meyve ya da taze çiçeklerle gelirmiş odasına. O gelince doktor da gelir, Bulutun sağlık durumundan konuşurlar, babası biraz da devletin kızına bakacak olmasından dolayı ezilerek dükkanını ve işlerin eskisi kadar iyi gitmediğini anlatır, genç doktor da babasının sırtını sıvazlarmış babacan bir tavırla, üzülerek... daha bir sevmiş Bulut doktoru her geçen gün... daha bir alışmış. Vaktini az geçirse, gelmese, geceliğiyle yataktan kalkıp kapılarda bekler olmuş. İlk defa çarpmış yüreği böylesine, ilk defa utanmış oğlanlara donunu gösterdiği çocukluk günlerinden. günler geçmiş taburcu olma günü gelmiş. gene ağlamaklı, gene buruk veda etmiş doktoruna babasının kolunda. otobüs durağına giderlerken Priştine'nin tozlu ana caddesindeki tek şapkacı dükkanının vitrininde görmüş onu : pirinç kısa bir kaidenin tam ortasına konmuş, küçük bir yuva biçiminde, üzerinde tüylerden küçük bir kuş bulunan kadife bir şapka.. gözlerini şapkadan alamadan az yürümüş babasıyla, dayanamamış geri dönüp dayamış ellerini vitrine. işte orda, ona bakıyormuş ışıl ışıl.. bir de fiyatına bakmış korka korka.. ümitsizlikle içi burulmuş Bulutun.. babası bekliyormuş yanına koşmuş dönmüşler eve. ama ne doktor ne de kuşlu şapka bir an olsun çıkmamış bir daha Bulutun aklından. rüyalarında görür olmuş.. başında kuşlu şapka şehre iniyor, doğruca hastaneye gidiyor, doktor kapıda bekliyor, koşup belinden sarılıyor Bulutun, havalara kaldırıp çeviriyor eteklerini uçuşturarak,mutlulukla yürüyorlar kolkola tozlu caddede, kayboluyorlar... aynı rüyayı her gece görüyormuş bulut. gece erkenden mutluluk ve umutla yatağa giriyor, rüyasını görüyor ama sonra kan ter içinde ağlaya ağlaya uyanıyormuş her defasında. iyice içine kapanmış yemez içmez olmuş. para bulmalıymış, parası çok parası olmalıymış, o şapkayı almalıymış alıp takmalıymış dayanmalıymış doktorun kapısına.. para.. para ... beyni uğulduyormuş düşündükçe. dayanamamış bir sabah, erkenden kalkıp giyinmiş, kilometrelerce yolu yürüyerek daha dükkanlar açılmadan gelmiş şapkacı dükkanının kapısına. işte ordaymış... kuşlu şapka ... onun kuşlu şapkası... orda ne kadar durduğunu kimse bilmiyor. kendine geldiğinde yağlı suratlı babası yaşında şişman bir adamı kendine bakarken görmüş Bulut.. adam iştah ve merakla Bulutu süzüyor, boyasız kundurasına, çiçekli basma entarisine, mavi kurdeleli kumral saçlarına bakıyormuş... arada bir de baktığı yöne.. kuşlu şapkaya. duramamış, yanına yanaşmış. - Alayım mı o şapkayı sana... çok mu sevdin ? ses çıkaramamış Bulut. sadece yutkunmuş. babasına benzetmiş adamın sesini bir an. adam dükkana girmiş bir iki dakika sonra da elinde kocaman bir kutuyla dışarı çıkmış. Bulut heyecandan titreyen elleriyle kutuyu koparırcasına açmış.. işte avuçlarındaymış kuşlu şapka. özenle takmış mavi kurdeleli başına vitrinin camındaki hayaline bakarak. mutluluktan uçarak dönmüş adama sarılmış sevinç ve minnetle. gitmek, bir an önce doktora koşmak,şapkasını göstermek, koluna girip caddelerde dolaşmak istemiş gururla.. adam elinden tutup çekmiş Bulutu yandaki otelin kapısına. - Gel ... sonra gidersin gideceğin yere.
Bulut mutluluktan başı dönerek girmiş otelin loş kapısından içeri. Nemli loşlukta kaybolmuş şapkanın parlak tüyleri... II.
kırmızı suni deri eteğini sıyırarak tuvalete daldı Hicran... ya da yeni sermaye adıyla Nergis.. iğreniyordu şu adamlardan. nerden düşmüştü buralara. ne çok sevmişti Kadiri. ne ümitleri vardı. evleneceklerdi, çocukları olacaktı, sobayı yakacaktı Kadir o daha uyurken, kalkıp çay koyacaktı beraber kahvaltı edeceklerdi. sonra Kadir işe gidip akşam geri dönecek, onu alıp sahildeki çay bahçesine götürecek, limonatalar dondurmalar alacaktı. geç vakit eve dönecek, gene soyunup yatacak, gene sevişeceklerdi. ne umutlarla gelmişlerdi köyden Istanbul'a. ama olmadı. Kadir iş bulamadı, her gece dövdü onu hıncından, ağzını burnunu kırdı, ağladı her seferinde kucağına kapanarak affet seviyorum diye.. ama olmadı. içkiye alıştı parasızlıktan, boşluktan sonra da esrar çekmeye başladı. para bulmak için de ağlamaktan gebere gebere Hicranı sattı sonunda kerhaneye. işte şimdi günde onbeş yirmi adamla yatıyordu Kadirim kocam diye diye.. adamlar soruyordu Kadir kim kızım benim adım Kadir değil nerden çıkardın, boşver abi diyordu sen iş tutmana bak.. iş tutuyordu Hicran, para kazanacaktı, çok parası olacaktı, gidip Kadirin suratına firlatacaktı paraları, al, al bunun yüzünden sattın beni diye... musluktan akan suyla yıkadı orasını dantelli donunu düzeltti, burnunu çekerek çıktı duvarları yosun tutmuş heladan. o zaman farketti onu. hep görüyordu tuvaletin kapısında kara bir karaltı gibi ama ne bir kere
konuşmuş ne de yüzüne bakmıştı daha.
önüne parayı
bırakırken kadının koskocaman ıslak mavi gözlerini,
bembeyaz saçlarına dolanmış rengi soluk mavi kurdeleyi gördü, başındaki ağarmaktan yeşilimtrak bir renk almış garip tüylü şapkaya merakla baktı. hep böyle bir şapkası olsun istemiştiköydeyken. boyalı dergilerdeki kadınların başlarında vardı böyle şapkalar. süslü zengin kadınların. bir zamanlar kimbilir ne muhteşem bir şapkaydı diye düşündü imrenerek. yutkundu. bembeyaz saçlı tuvaletçi kadın oturduğu yerden kalktı ağır ağır. Hicranın/Nergisin karşısında dikildi. gözgöze bakıştılar iki kadın sessizce birkaç saniye... sonra başındaki rengi bozarmış şapkayı sanki kırılgan bir nesne tutuyormuşcasına özenle başından alarak Hicranın başına koydu Bulut. bir damla tuzlu gözyaşı döküldü buruşmuş yanağından, gülümseyen gözleriyle hayran hayran baktı gencecik sermayeye. - Git ... dedi. Kadirini bul. Size yazık olmasın. ellerine sarıldı Hicran kadının. minnetle öptü çamaşır suyu ve sidik kokan titreyen ellerini.
o gece Bulutun cenazesi yüzünde solgun bir gülümsemeyle öldüğü tuvalet kapısından kaldırılırken kimse damdan dama atlayarak kerhaneden kaçan kuşlu şapkalı sermayeyle ilgilenmedi.
Mercan Dilek Anıl
09.09.2001
